Andrzej herbu Jastrzębiec, Andrzej z Krakowa, Andrzej Polak, Andrzej Wasiło (zm. 14 listopada 1398 w Wilnie), polski franciszkanin, biskup serecki, pierwszy biskup wileński, dyplomata, spowiednik Elżbiety Łokietkówny.
Wstąpił do zakonu franciszkanów w Krakowie. W 1354 był kaznodzieją na Mazowszu, później misjonarzem na Litwie. Przybył na dwór węgierski Elżbiety Łokietkówny, polskiej królewny, węgierskiej królowej, córki Władysława Łokietka.. Rozpoczął wraz z franciszkanami akcję misyjną w Mołdawii, której plonem było utworzenie 31 lipca 1370 biskupstwa w Serecie, którego został 9 maja 1371 pierwszym duszpasterzem. Od 1372 objął pieczę nad archidiecezją halicką. W latach 1376-1386 był biskupem pomocniczym w archidiecezji gnieźnieńskiej. W 1388 dokonał chrztu Litwy i został pierwszym biskupem nowo utworzonej diecezji wileńskiej. Założyciel klasztoru franciszkanów w Lidzie.
Na mocy postanowień unii w Krewie w roku 1385 Władysław Jagiełło zobowiązał się do przyjęcia chrztu przez Wielkie Księstwo Litewskie. W związku z tym przybył na Litwę w roku 1387 i przekonał bojarów litewskich do przyjęcia nowej wiary. Polecił niszczenie obiektów dawnego kultu (karczowanie świętych gajów, gaszenie świętego ognia, zabijanie świętych węży). Obeszło się jednak bez stosowania przemocy wobec ludności. W roku 1388 biskup Andrzej przeprowadzał liczne chrzty zbiorowe. Jagiełło natomiast przetłumaczył dla swoich poddanych Modlitwę Pańską i Skład Apostolski na język litewski.
Andrzej herbu Jastrzębiec (nazywany Andrzejem z Krakowa lub Andrzejem Polakiem) zmarł 14 listopada 1398 roku w Wilnie. Ten polski franciszkanin dokonał chrztu Litwy, był biskupem sereckim i pierwszym biskupem wileńskim, dyplomatą i spowiednikiem Elżbiety Łokietkówny.