Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych [OFMConv] – Franciszkanie
Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych został założony przez świętego Franciszka z Asyżu pod nazwą Braci Mniejszych. Do tej nazwy prawie na samym początku dodano miano Konwentualnych. Członkowie Zakonu nazywają się Braćmi Mniejszymi Konwentualnymi.
Zakon nasz z woli świętego Ojca Franciszka od samego założenia jest prawdziwą wspólnotą, przeto jego członkowie jako bracia tworzą jedną rodzinę, uczestniczą w życiu i działalności wspólnoty, każdy według swego stanu. Mają równe prawa i obowiązki, z wyjątkiem tych, które wypływają ze święceń, gdyż Kościół zalicza nasz Zakon do instytutów kleryckich. Święty Franciszek pragnął, aby jego bracia nazywali się Braćmi Mniejszymi, „aby jego uczniowie z samej nazwy uczyli się, że przyszli do szkoły pokornego Chrystusa po naukę pokory”. Łączenie się naszych braci w braterskiej wspólnocie klasztornej w ścisłym znaczeniu tego słowa sprzyja wzrostowi pobożności, życiu bardziej uporządkowanemu, odmawianiu oficjum Bożego, lepszej formacji kandydatów, studium teologii i innym dziełom apostolskim, wykonywanym w służbie Kościoła, tak aby królestwo Chrystusowe, pod szczególną opieką Niepokalanej, szerzyło się w całym świecie. W Zakonie życie kontemplacyjne wiąże się ściśle z działalnością apostolską. Apostolstwo to sprawują kapłani przy współpracy kleryków i braci zakonnych. Cały Zakon i poszczególni bracia, ze względu na wspólne dobro całego ludu Bożego, podlegają bezpośrednio papieżowi.
Podstawą Zakonu jest profesja zakonna, przez którą bracia poświęcają się życiu ewangelicznemu w doskonałej miłości, nie tylko przez stosowanie ogólnych środków świętości, ale również przez związanie się węzłami ślubów publicznych posłuszeństwa, ubóstwa i czystości, przez które za pośrednictwem Kościoła oddają się całkowicie Bogu, oraz przez zachowanie życia wspólnotowego, Reguły i Konstytucji według ducha Zakonu Serafickiego. Przez profesję ślubów wieczystych bracia zostają definitywnie włączeni do Zakonu.
Duch franciszkański w szczególniejszy sposób wzrasta przez:
- Umiłowanie niepodzielną miłością Boga – Najwyższe Dobro; z tą miłością wiąże się jak najściślej pragnienie odnowienia wszystkiego w Chrystusie.
- Upodobnienie się do Chrystusa Pana, źródła i początku wszelkiej łaski, przez wcielenie we własnym życiu Jego tajemnic w łączności z Matką Bożą Niepokalaną i całym Kościołem;
- Umiłowanie ludzi, głoszenie i popieranie wśród nich pokoju i królestwa Chrystusowego oraz wzajemnej bratniej miłości;
- Wreszcie służbę Panu i obecność w świecie przez życie w ubóstwie, pokorze, prostocie i radości serca.
Bracia przez profesję ślubów posłuszeństwa, ubóstwa i czystości:
- W szczególny sposób poświęcają się Bogu bezpośrednio i całkowicie;
- Lepiej przystosowują się do rodzaju życia, jaki obrał sobie Chrystus Pan, oraz w szczególny sposób zespalają się z Kościołem i jego zbawczą misją;
- Pełniej wyrażając konsekrację dokonaną przez chrzest, budzą zapał miłości, doskonalą się na drodze pielgrzymów i pokutników oraz dobrowolnie wyrzekają się dóbr materialnych, które świat tak bardzo ceni.
Reguła, czyli sposób życia Braci Mniejszych, zatwierdzona przez Honoriusza III, a przez innych papieży objaśniona, jest podstawowym prawem całego Zakonu; bracia czerpią z niej natchnienie i do niej stosuje swoje życie. Bracia dokładają starań, aby Regułę, Konstytucje i statuty zachowywać, jak tego wymaga zobowiązanie wynikające z profesji zakonnej, z umiłowania doskonałości ewangelicznej według ducha Zakonu.
Zakon dzieli się na prowincje, do których bracia są afiliowani. Prowincje składają się z klasztorów, czyli wspólnot, do których należą bracia, jako członkowie jednej rodziny. Do prowincji podobne są kustodie generalne i kustodie prowincjale zgodnie z przepisami Konstytucji.
[z Konstytucji Zakonu]
Zarys historii
Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych (po łacinie Ordo Fratrum Minorum Conventualium, skrót: OFMConv.), jest jednym z trzech Zakonów żebrzących męskich na prawie papieskim, które dzisiaj stanowią Rodzinę franciszkańską. Zakonnicy tego Zakonu są nazwani również Minorytami (Minoriten w krajach języka niemieckiego), Bracia Szarzy (Grey Friars w krajach anglojęzycznych) albo Kordylierzy (Cordelier po francusku).
Zakon od chwili założenia jest, z woli św. Ojca Franciszka, prawdziwym braterstwem; jego członkowie, tworząc jako bracia jedną jedyną Rodzinę, uczestniczą w życiu i w dziełach wspólnoty według uwarunkowań każdego. Wszyscy mają równe prawa i obowiązki. Św. Franciszek chciał, aby jego bracia nazywali się Braćmi Mniejszymi, aby „z samej ich nazwy” rozumieli, „że przyszli do szkoły Chrystusa pokornego, aby uczyć się pokory”. Są zebrani w braterstwo konwentualne w celu sprzyjania większej pobożności, życiu bardziej uporządkowanemu, Bożemu oficjum bardziej uroczystemu, lepszej formacji kandydatów, studium teologii i innym dziełom apostolatu na służbie Kościoła, i w ten sposób rozszerzania Królestwa Chrystusa na całej ziemi pod kierownictwem Niepokalanej. (por. Konstytucje Zakonu Tyt. I, 1-4)
Historia
Święty Franciszek z Asyżu wraz ze swoimi pierwszymi towarzyszami udaje się do Papieża Innocentego III w 1209 roku, otrzymując ustne zatwierdzenie ich sposobu życia ewangelicznego. Na mocy tej zgody (która pozwalała pokutnikom z Asyżu również na głoszenie pokuty) braterstwo znacznie się rozpowszechnia, stając się Zakonem Braci Mniejszych, o czym mówi Franciszek w końcowej redakcji Reguły. Dopiero później, w następstwie Soboru Laterańskiego IV, papież Honoriusz III zatwierdza bullą Solet annuere (29 listopada 1223) Regułę definitywną, potem nazwaną zatwierdzoną.
W 1274 roku, po śmierci Ministra Generalnego św. Bonawentury, w Zakonie nastąpiło coraz większe oddalenie pomiędzy pozycją „braci wspólnoty” (nazywanych też Konwentualnymi, którzy dają priorytet obecności wspólnot w miastach w celu głoszenia Ewangelii i posługi dla ubogich) i pozycją „gorliwych” albo „spirytualnych” najpierw, a potem Obserwantów (którzy ślubowali ideały absolutnego ubóstwa i podkreślali pustelniczy i ascetyczny wymiar franciszkanizmu). Na początku XVI wieku, papież Leon X, po stwierdzeniu niemożliwości sprawienia wspólnego życia pod tą samą Regułą i tym samym zarządem Obserwantów i Konwentualnych, bullą Ite vos (29 maja 1517) łączy wszystkie grupy reformowanych w Zakon Braci Mniejszych Regularnej Obserwancji; inni będą stanowić Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, pod kierownictwem Ministra Generalnego. Rozdział pomiędzy dwoma grupami zostaje potwierdzony również przez papieża Leona XIII, który bullą Felicitate quadam (4 października 1897) reorganizuje zakony franciszkańskie i podejmuje decyzję połączenia ich w cztery zakony, z których każdy ma własnego Ministra Generalnego: Zakon Braci Mniejszych; Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych; Zakon Braci Mniejszych Kapucynów.
Zakon dzisiaj
Dzisiaj Bracia Mniejsi Konwentualni noszą czarny habit – w krajach, których zostali zniesieni – z kapturem i szkaplerzem; podczas gdy na ziemiach misyjnych zaczynają odzyskiwać dawny kolor franciszkańskiego habitu: jasno szary. Dalej strzegą, między innymi, Bazylikę św. Franciszka i Sacro Convento w Asyżu, a ich głównym ośrodkiem studiów jest Teologiczny Wydział św. Bonawentury w Rzymie; wśród ośrodków formacji i kultury jest również Teologiczny Instytut św. Antoniego Doktora w Padwie.
Kuria Generalna Zakonu ma siedzibę w Rzymie, w Klasztorze św. XII Apostołów.
W dniu 31 grudnia 2015 r. Zakon liczył 4 225 zakonników (w tym 21 biskupów, 2 907 kapłanów i 12 diakonów stałych), i 631 domów zgrupowanych w 33 prowincjach i 20 kustodiach. W tamtym czasie Bracia byli obecni w 67 krajach (7 afrykańskich, 18 w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej, 10 azjatyckich, 31 europejskich i w Australii).
Wybitni świadkowie Zakonu
Rodzina Braci Mniejszych Konwentualnych uznaje siebie w historycznej i duchowej ciągłości pierwotnego Ordo Minorum założonego przez św. Franciszka: zatem bierze natchnienie i czuje się szczególnie związana ze wszystkimi świętymi postaciami, które Zakon, jeszcze niepodzielony, mógł wyrazić. Wśród nich ewidentnie wyróżnia się Założyciel, św. Franciszek Asyżu. Obok niego nie można zapomnieć o tych, którzy założyli i wpłynęli na rozwój Drugiego i Trzeciego Zakonu: o św. Klarze dla Klarysek, św. Elżbiecie Węgierskiej i św. Ludwiku IX, królu Francji, dla świeckich z Zakonu, który dzisiaj nazywany jest Franciszkańskim Zakonem Świeckich (FZŚ).
Pośród najznamienitszych świętych początków franciszkanizmu i wyjątkowo związanych z tradycją konwentualną nie można nie wspomnieć o: św. Antonim z Padwy, Berardzie i Towarzyszach, pierwszych Męczennikach Zakonu, św. Bonawenturze z Bagnoregio, błogosławionych: Idzim z Asyżu, Tomaszu z Celano, Łukaszu Belludi z Padwy, Janie Dunsie Szkocie, Andrzeju Conti z Anagni, Odoryku z Pordenone, Jakubie Strepie, Aniele z Monteleone d’Orvieto. W następstwie podziału z 1517 roku nie brakowało świętych uznanych i czczonych przez Kościół, jak również świadków cichych i anonimowych.
W XVIII wieku Kościół kanonizował św. Józefa z Kupertynu. W ostatnich czasach papież Jan Paweł II wyniósł na ołtarze św. Maksymiliana Kolbego i św. Franciszka Antoniego Fasaniego.
Wśród błogosławionych wspominamy: Bonawenturę z Potenzy, Rafała Chylińskiego, Antoniego Lucci, Męczenników Rewolucji francuskiej Jean-François Burté, Jean-Baptiste Triquerie, Nicola Savouret i Louis A. J. Adam, siedmiu Męczenników polskich i pięciu Męczenników Rewolucji hiszpańskiej.
za: http://www.sanfrancescopatronoditalia.it/