Po wielu latach zmagań, modlitw i walki, franciszkanie odzyskali swój klasztor w Wilnie. Dnia 27 sierpnia 2017 r. odbyło się ponowne poświęcenie tego niezwykłego miejsca.
W sierpniowe niedzielne popołudnie o godz. 15.00 we franciszkańskim kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (na Piaskach) rozpoczęła się uroczysta Eucharystia, której przewodniczył J. Eks. ks. abp Gintaras Grušas, Metropolita Wileński. Wraz z nim Mszę św. celebrował ks. bp Jonas Ivanauskas oraz franciszkanin, bp Błażej Kruszyłowicz. Franciszkanów reprezentował Minister Generalny z Rzymu o. Marco Tasca, asystent generalny o. Jacek Ciupiński, minister prowincjalny o. Jan Maciejowski z Gdańska, o. Piotr Stroceń z Miednik – delegat prowincjalny na Litwę oraz bracia, którzy przybyli z polskich klasztorów (z Poznania, Koszalina, Olsztyna, Łodzi i Ostródy). Przy ołtarzu modlili się także kapłani posługujący w archidiecezji wileńskiej (wśród nich bracia mniejsi oraz dominikanie).
We Mszy św. wzięli też udział zaproszeni goście – Vytautas Landsbergis (głowa Państwa Litewskiego w latach 1990–1992), przedstawiciele rządu litewskiego oraz ambasad, a przede wszystkim osoby, które przez ostatnie lata włączyły się aktywnie w pomoc franciszkanom w powrocie do ich własności.
Homilię wygłosił ks. arcybiskup Gintaras. Przypomniał w niej m.in. historię franciszkanów na Litwie, a szczególnie w Wilnie.
Na zakończenie głos zabrał o. Marco Tasca, który – jako 119 następca św. Franciszka podziękował swym braciom za ich obecność i posługę na ziemi litewskiej. Przypomniał też, że historia Kościoła na Litwie związana jest od początku z franciszkanami, zaś bracia, którzy dziś posługują w Wilnie i innych miejscach, są częścią zakonu, który rozsiany jest po całym świecie. „Poza historią, o której możemy opowiadać, mamy także historię, którą musimy tworzyć. Jak głosić piękną nowinę Ewangelii w warunkach całkowicie odmiennych od tych sprzed wieków – oto wyzwanie, które staje przed nami: głosić, jak wspaniale jest być chrześcijanami” – powiedział m.in. o. Marco (tekst całego przemówienia o. Generała poniżej).
Po generale przemawiał prowincjał o. Jan Maciejowski. Dziękował m.in. o. Markowi Dettlaffowi, który od lat walczył o możliwość powrotu franciszkanów do odebranych im niesprawiedliwie budynków. Długa owacja zebranych była świadectwem uznania posługi i ogromnego szacunku, jakim w Wilnie cieszy się o. Marek.
O. Jan przypomniał też plany, jakie mają franciszkanie odnośnie do ogromnych przestrzeni franciszkańskiego konwentu.
Po Mszy św. zebrani przeszli do odzyskanego klasztoru, by tam wziąć udział w ponownym poświęceniu. Dokonał go ks. arcybiskup Gintaras oraz minister generalny o. Marco, który poświęcił część mieszkalną zakonników.
Po modlitwie nastąpił wzruszający moment podziękowań tym, którzy pomagali franciszkanom w odzyskaniu klasztoru. Wybrane osoby otrzymały pięknie przygotowane błogosławieństwo św. Franciszka podpisane przez generała o. Marco.
W czasie poczęstunku w klasztornej sali goście mieli okazję do rozmów, wspomnień, snucia planów i wyrażania wdzięczności Bogu i ludziom.
Po oficjalnych spotkaniach franciszkanie, na czele z o. Marco i o. Janem, oglądali wnętrze klasztoru, z którego wielka część wymaga kapitalnego remontu (przede wszystkim chodzi o zniszczony dach).
W tych dniach zakonnicy posługujący w stolicy Litwy przenoszą się z dotychczasowej siedziby przy cmentarzu na Rossie do odzyskanego klasztoru.
Warto także podziękować wielu osobom, które nie zostały wymienione z imienia, nie zostały wyróżnione podczas uroczystości, a które przez lata oddawały serce, siły i czas na rzecz odzyskania franciszkańskiego domu.
Słowo Ministra Generalnego o. Marco Tasca
Drodzy bracia i siostry: pokój i dobro!
Proszę Was o jeszcze trochę cierpliwości, będę mówił krótko. Niestety nie mówię po litewsku, dziękuję więc ks. Alessandro za tłumaczenie. Pozdrawiam z wdzięcznością Jego Ekscelencję ks. abpa, który przewodniczy tej liturgii oraz obecnych biskupów.
Jesteśmy tu razem, by dziękować Panu, ponieważ mamy do opowiedzenia niezwykłą historię. Historię narodu litewskiego, historię litewskiego Kościoła i historię obecności rodziny franciszkańskiej na tej ziemi. Ks. Arcybiskup w swej homilii przypomniał nam już o tym. A ja, jako minister generalny zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, chcę podziękować moim braciom za obecność i posługę na ziemi litewskiej. Są oni częścią zakonu rozsianego po całej ziemi, który stara się dziś tam, gdzie pośle go posłuszeństwo, żyć charyzmatem franciszkańskim. Poza historią, o której możemy opowiadać, mamy także historię, którą musimy tworzyć – jak głosić piękną nowinę Ewangelii w warunkach całkowicie odmiennych od tych sprzed wieków. Oto wyzwanie, które staje przed nami: głosić, jak wspaniale jest być chrześcijanami. Świadczyć życiem, że pięknie jest być chrześcijanami. Prosimy naszych świętych o pomoc w spełnieniu tego zadania.
Za chwilę pójdziemy poświęcić nowy-stary klasztor. Klasztor (konwent) dla nas oznacza być razem, zbierać się wspólnie. To miejsce, w którym my franciszkanie żyjemy jako bracia. A życie braterskie już jest apostolstwem. Już jest ewangelizacją. Już jest świadectwem. Dlatego zawierzam moim braciom zadanie bycia pięknym znakiem tego, jak wspaniałe jest życie braterskie. Klasztor jest także miejscem solidarności. Żyją wspólnie silni i słabi, zdrowi i chorzy – wspólnie żyją duchem solidarności. I dlatego tak bardzo podoba mi się projekt dotyczący tego klasztoru, który stanie się centrum kultury i duchowości. Centrum dla wspólnego wrastania jako osoby i jako członkowie tej samej wspólnoty. Klasztor jest także miejscem, gdzie spotykają się różnice. Jest bardzo łatwo podkreślać różnice. Jest bardzo prosto absolutyzować różnice. Ale my jesteśmy powołani, by łączyć różnice. Bo tak możemy smakować do głębi piękna różnorodności.
Bardzo dziękuję, siostry i bracia, za wsparcie, jakiego udzielacie moim braciom. Pan, który widzi i troszczy się o Was, odpłaci Wam.
Pokój i dobro Wam wszystkim, dziękuję!
